The lows are so low (very feminine)
of: hoe je je staande houdt met buikgriep op je première
wat komt:
Album release van Vonk het Leven en OMG wat een ontlading gaat dat zijn. De laatste shows van Barricade spelen en een vaste avond in Nieuwe Luxor. Maar eerst:
Ik heb me toch een verhaal, echt één voor op de bingokaart. De setting: afgelopen vrijdag was de première van mijn eerste regie. Nachtdier, een voorstelling die zowel afrekening als bevrijding is van één vrouw die voor velen staat. Het speelt in de Sodafabriek in Schiedam, een gruizige soort bat cave, waar actrice Anne Rats zich ontpopt tot een grommend wraakdier, gulzig en geestig.
Ik zat daar in mijn feestelijke premièrerok, type stomerijkleding, opgedoft voor de premièreparty achteraf, maar wel in lange winterjas en muts, want een hele dag in vrieskou in een loods doorbrengen doet je God danken voor Goretex. Die jas was mijn redding, want ik kreeg tijdens de show buikgriep.
Mijn dochter had het deze week van de opvang meegebracht en me driemaal in één nacht ondergebraakt, waarvan één keer recht in mijn gezicht als een fontein. Ik dacht dat ik de dans was ontsprongen en met het beddengoed op kookstand alles had weggewerkt. Tot de show begon en de buikpijn opkwam. Ik deed mijn rok wat losser, maar het hielp niet.
Halverwege begon ik te kokhalzen en zweten. De lieve technicus vroeg of het wel ging. Ik schudde zacht nee en keek verlangend naar de backstagedeur die je alleen via het podium kon bereiken. Kon ik mijn eigen regie verpesten? De actrice uit haar focus halen? Nee, ik kon het haar en mezelf niet aan doen. Ik ben van het type de show must go on, tot het extreme toe. Zo sloeg ik eens (per ongeluk) mijn voortanden uit mijn mond met een microfoon en zong door, en heb ik een heel evenement gepresenteerd terwijl ik een miskraam kreeg.
Bij de slotmonoloog hield ik het niet meer. Ik trok mijn muts van mijn hoofd en spuugde die stilletjes vol, maar van achter was het niet meer tegen te houden. Bij het applaus dook ik de backstage in en had een exorcisme tegen de muren, de vloer, ik wist niet dat ik zoveel vloeistof in me had.
Met mijn kleren in een plastic zak, en mijn lijf afgeveegd, ritste ik mezelf in mijn winterjas, dweilde de sporen zo goed mogelijk met bleek, zei ‘goed gedaan!’ tegen de actrice en stapte rillend in de auto. Thuis deed ik mijn stomerijkleren (met slappe polsen) op de handwas en stapte in het logeerbed, hopend op betere dagen, terwijl de baby vredig sliep.
Ook dat is ouderschap. Een bevriende single moeder was op date geweest en zei: ‘ik denk dat ‘ie niet begrijpt hoe het is.’ ‘Nee,’ zei ik. Je kunt het je niet indenken hoe het is, tot het je overkomt. The highs are very high and the lows are so low (very feminine), schreef Mirandy July over het ouderschap. De enige manier is doorgaan, zo waardig (en gelaten) mogelijk. Die show hey, die gaat gewoon door.
Anne Rats als Nachtdier. Een accuraat beeld van hoe het er in mijn hoofd regelmatig uitziet:
Wat komt:
Barricade van het Hart - 27 feb - Werkplaats Walhalla Rotterdam (uitverkocht)
Barricade van het Hart - 9 maart 16.00 - Bellevue Amsterdam - pay what you like
13 maart - 21.00 Cafe Dox, Nieuwe Luxor - Deluxor Late Night - Muzikale latenightshow met gasten - meer info volgt
Nachtdier
tm 15 maart - ieder weekend van vrijdag tm zondag - sodafabriek Schiedam -